Ed Sheeran i nocleg w kapsule w samym centrum Warszawy

🎤 ED SHEERAN I JAPOŃSKA KAPSUŁA 🎤

Nad udaniem się na koncert Eda Sheerana w Warszawie namawiała mnie koleżanka od pierwszych dni, gdy świat dowiedział się o terminie trasy koncertowej. Nalegała... błagała... lubię jego piosenki, ale czy aż tak, żeby jechać tyle kilometrów do Warszawy? Ostatecznie 1,5 tygodnia przed koncertem podjęłam decyzję - JEDZIEMY! I wiecie co? W ogóle nie żałuję - to był najlepszy koncert w moim życiu. 

Z Poznania do Warszawy wybrałyśmy się wczesnym rankiem w niedziele - oczywiście postawiłyśmy na najszybszą opcję dotarcia, czyli pociąg. >TUTAJ< możecie zobaczyć, co warto zwiedzić w Warszawie, my tym razem niestety nie miałyśmy na to czasu.

Same bilety były dość drogie, dlatego nie chciałyśmy przepłacać za nocleg - mogłyśmy od razu wracać, ale ostatni pociąg w niedzielę do Poznania był jeszcze w czasie koncertu. Z pomocą przyszedł nam mój ulubiony portal Airbnb, gdzie znalazłam najtańszy(!) w Warszawie nocleg - kapsuły prosto z Japonii!

Okazało się, że kilkanaście kapsuł jest ulokowanych w prywatnym mieszkaniu pani 红红 w bloku na Woli w Warszawie. Co ciekawe, mieszka tam kilkoro chińczyków, którzy nie umieją mówić po polsku, a po angielsku idzie im to bardzo ciężko, na szczęście mieszka też z nimi Polak, który chętnie nam dopomógł w dogadaniu się z gospodarzami. W apartamencie znajdują się dwie łazienki i kuchnia, choć do niej raczej nie zaglądałyśmy.

Jeśli chodzi o samą kapsułę - ktoś stwierdzi: klaustrofobicznie... Gdy wysyłałam zdjęcie do rodziny, niektórzy twierdzili, że wygląda jak w solarium, ewentualnie trumnie ;). Ja nie odniosłam takiego wrażenia, w kapsule jest sporo miejsca, choć jeśli ktoś ma poważne problemy klaustrofobiczne, to oczywiście lepiej nie ryzykować. Kapsuły zamykane są na magnetyczną kartę. W środku znajduje się lustro, gniazdo, gniazdko USB, sejf, wentylator, dużo różnego rodzaju oświetlenia, stoliczek i pościel.

To było niesamowite przeżycie, czułam się jak w kosmosie, choć to był nocleg typowo na jeden dzień - chyba nie wytrzymałabym tam przez około tydzień. Kapsuły były poukładane jedna na drugiej (po dwie w wysokości) i obok siebie, trzeba było zachowywać się cicho, ponieważ z kabin sąsiednich wszystko było słychać.

Poczułam się trochę jak w bajce, magicznie, ilość światełek, barwa światła i sama w sobie kapsuła - coś niesamowitego - trochę Japonii w Polsce. Noc w Hong Hong Capsule Hostel kosztuje tylko 40 zł! Kapsuły są jednoosobowe.

Teraz przechodząc już do samego koncertu, bo nie samym spaniem człowiek żyje ;) - byłam nastawiona sceptycznie. Ale wyszłam bardzo zadowolona i tylko oznajmiłam mojej koleżance, że możemy za nim jeździć po świecie ;)! Na samym PGE Narodowym byłyśmy już o 16:30, choć pierwszy koncert zaczynał się o 18. Na szczęście nie musieliśmy czekać w wielkich kolejkach przy bramkach, zrobiłyśmy ładne zdjęcia i ze spokojem poszłyśmy do toalety bez kolejek :). Siedziałyśmy w sektorze G34, w rzędzie 17 - widok wprost idealny jeśli chodzi o widok z trybun.

Całe wydarzenie rozpoczęli BeMy (taa... żebym ja jeszcze wiedziała, kto to jest). Nie zachwycili mnie w ogóle. Następnie na scenę wyszedł Jamie Lawson, oczywiście też nie znałam tego pana, ale jego muzyka o wiele bardziej już przypadła mi do gustu.

Przed Sheeranem na scenę wbiegła Anne-Marie - to była moc! Nareszcie się coś zaczęło dziać! Ogólnie bardzo lubię jej piosenki, więc to był idealny wstęp przed głównym artystą.

No i w końcu wybiła godzina 20:30, ale Ed postanowił się spóźnić ;) mniej więcej 20 minut. Podejrzewam, że niejedna wielka fanka zdążyła w tym czasie zejść na zawał. Ale w końcu jest i on! W życiu jeszcze nie słyszałam tylu decybeli :D.

Pierwsze wrażenie - WOW, ale on wymiata na tej gitarze - tak w ogóle można?! Następnie kilka piosenek z nowej płyty, widać, że prawdziwi fani się przygotowali - efekt polskiej flagi na trybunie robił ogromne wrażenie. Powiem szczerze, że zawsze lubiłam słuchać jego muzyki, ale na Perfect płakali chyba wszyscy - przynajmniej wszyscy co przy mnie siedzieli. To był koncert pełen euforii i wzruszeń. Dawno się tak nie wybawiłam i nie wyskakałam - a należę raczej do tych drętwych postaci. 

Po tym koncercie wyrobiłam sobie bardzo dobrą opinię o Edzie - normalny gościu, typowy Brytyjczyk o nietypowym brytyjskim poczuciu humoru. Bije od niego empatia i normalność i to chyba jest najważniejsze.

Now I see fire, inside the mountain, I see fire, burning the trees, And I see fire, hollowing souls, I see fire, blood in the breeze, And I hope that you'll remember me